Ընկեեներս մեկ մեկ բողոքում են ինձանից որ ես չեմ իջնում չոլերից քաղաք ինչու?? հարցնում են ինձ, ասեմ:
Լինելով Երևվանցի զզվում եմ իմ հարազատ քաղաքում ձևավորված մտնոլորթից, դժգույն ու չուզող դեմքեր, հիմարացած բողոքավորներ, չուզողների մի հսկայական բանակ, ու տգետների բազում արդարացումներ, ստից հայրենասերներ հրապարակում, ստից իշխանավորներ ու ընդիմադիրներ, խառնված իրարու գնում են գնում ու տեղ չեն հասնում:
Փորձեցի մի բաժակ սուրճ պատվիրել, ինձ հարցնում են քյուր կոդ ունես)))), ու հարցնողն էլ մոր կաթը բերնին դեռ չչորացած մի ոստիկանա, որը երևվի իր կյանքում դեռ չի հասցրել մի լավ բան անել, ասում եմ տղա ջան ես անուն ազգանուն ունեմ ինչ կոդ ինչ բան ասումա օրենքա դուրս եկեք այստեղից:
Հիմա ոնց չասեմ այ հավ իմ պահած երկրում ես տեղաշարժվելու իրավունք չունեմ, այ հավ իմ արյունը, իմ ընկերների արյունը թափվել է այս հողի համար որ քո նման բջերը մոտենան ինձ ու դուրս հանեն, չնայած բորբոքվել եմ բայց գիտակցում եմ որ նա ոստիկան չի, այլ ֆաս հրաման կատարող մի փոքրիկ մոլեկուլ է, իմ խորին հարգանքս ծառայություն և օրենք պաշտպանող ոստիկաններին, բայց ոչ էս թազի թուլեքին:
Ես ասում եմ թքած ունեմ ձեր անոռ ու գլուխ օրենքների վրա, ես կոդավորված անասուն չեմ լինի կոխոզի գոմում կապած, ես մարդ եմ որը ունի անուն ազգանուն, որը մինչ օրս այս երկիրն է պահում և պահելու է անկախ ամեն ինչից: Այս ազգը թաղում է իր թասիբը, և կամաց կամաց բռնում գլոբալիստական ստրկության ճամփան:
Մեր ազգը ինքնամաքրվելու կարիք ունի:
Չոլերից չեմ իջնի, որ չտենամ շատերի ռոժերը:
